(06-12-2022 03:41 PM)wvd schreef: [ -> ]We waren met 7, enkele ex-forummers en enkele (soon to be ex?) nog actieve forummers.
Deze tasting bracht enkele van de grootste wijnen die ik de laatste jaren proefde. De Petrus 1969, een zeer matig jaar, presenteerde zich geweldig mooi, een Bordeaux op dronk en zonder enige sleet. Deze fles kwam recent uit de kelders van Moueix en was gecontroleerd en herkurkt, getuige het label met qr code op de achterkant. Van Allary Haut-Brion had ik nog nooit gehoord. Dat was een absolute topwijn! Strafste was: quasi iedereen dacht aan Pessac! Zou een heel klein domeintje zijn met wijngaarden die intussen deel uitmaken van Haut-Brion.
Van een Montrachet zou je een enorm vette, volle wijn verwachten. Niets is minder waar, dit was pure finesse, mineralig (ik plaatste hem in Corton-Charlemagne), en vooral een enorm lange afdronk. Voor velen de WVDD 
(wijn van de dag..)
Maar ook de witte Jumilla en Bairrada scoorden goed, Boutières is zowat de mooiste Aligoté die ik ooit proefde en beide Chablis waren ook toppie zij het in erg andere stijl. Misschien had ik een kleine voorkeur voor de stijl van Droin, maar de andere kwam na de Montrachet en hield zich goed staande, dus het is wat muggenziften. Van één wijn is geen photo, Sed e Cana' Ribera del Duero 2015. Ook een pak te jong, maar komt goed. d'Alceo vond ik heel goed ook, erg fris voor Panzano 2009, mooie evolutie al. Dat kan niet gezegd worden van de m.i. veel te harde Flaccianello en ik denk dat die nooit goed komt, het fruit zal verdwenen zijn voor die (onrijpe...) tannines ooit versmelten. Maar ja, uitgenomen de eerste jaren ben ik zelden fan van deze wijn. Eigenlijk had ik ook twijfels bij l'Evangile 1998.Dat was zeer mooi in bouquet, gelaagd ook, heerlijk midden, maar toch nog erg veel structuur voor bijna 25 jaar en Pomerol. Ik hield eigenlijk nog meer van de Allary. De ster in rood, het zal niemand verbazen, was echter Screaming Eagle. Nee, ook hier geen blockbuster, maar een geweldig zachte, volle, genuanceerde wijn die binnen gleed voor je het merkte,super gewoon!
Al bij al een fantastische dag met dank aan organisator Patrik!
Op naar de volgende... 
Zo zo, Werner, we hoeven geen knuppel. Dat zou de aandacht teveel afleiden van wat really matters. De wijnen dus: ik ga kort zijn want ik neem tegenwoordig geen nota's meer op tastings.
De Comtes de Champagne 2008 was een knappe opener. Heel vineus en toch strak. Zo heb ik ze wel graag. Ik dacht aan een Blanc de Noir. Niet één champagnefles ligt in mijn kelder, dus ik ben misschien niet de ideale persoon om te beoordelen.
In wit stond er 1 wijn boven alles. Het overschaduwde toch de rest. De
Cerron is gemaakt van de Airén druif: zowat de meest simpele en tevens meest aangeplantte druif ter wereld. Maar deze is blijkbaar een hebbedingetje. Speciaal, maar ik zou er nu ook niet direct achter zoeken. We kregen 2 GC's uit Chablis in 't glas: de ene was de
Vaudésir 2013 van Droin die ik zelf meebracht. De andere
Bougros van Lavantureux (2017). 2 redelijk verschillende stijlen: de eerste was redelijk strak, de andere meer opulent. Niet alleen de wijnbouwer zal hier mee te maken hebben, ook de jaargang zal hier voor iets tussen zitten. Verder had ik ook de
Clos Chanson 2019 van André Perret mee. Deze Condrieu heb ik al een paar keer geschonken in andere proeverijen. Vooral verleidelijk omwille van 't evenwicht tussen rijp fruit en toch die fraicheur: deze valt me nooit te zwaar of te lomp.
De Smaragd van Franz Hitzberger uit 2014 zou blijkbaar een refentie zijn in Oostenrijk. Enorm krachtige stijl die me persoonlijk iets minder lag. Komt waarschijnlijk beter tot zijn recht bij eten. En verder, mijn eerste
Montrachet ooit. Van Ramonet dan nog. En ik begrijp gelijk de fuzz. Iets wat Jasper Morris als 'gunflint' omschrijft. Niet in your face, maar wel mooi vermengd met het witte fruit. Er is ook wel wat hout aanwezig in de neus, dat zich de komende jaren nog verder zal integreren in de enorme materie. Ook in de mond die pure mineraliteit, aangevuld met een gigantische lengte.
Om de topper van de namiddag in rood te worden, was 't meer dringen. We starten met mijn flesje
Robert Chevillon. Pop 'n pour was niet zo'n goed idee. De neus was aanvankelijk wat funky. Maar na een tijdje kwam het rode fruit er wat door. Verder ook wat geplette hemelbeestjes, iets wat je wel vaker ziet in 2011. In de mond was de wijn wel rijp en evenwichtig met dat pure dat chevillon toch kenmerkt.
De
Sed de Cana was een klein monstertje. Net na inschenken had ik heerlijk gesneden fruit, maar gaandeweg werd deze zwaarder en moeilijker. Te jong en misschien ook te weinig op finesse om in mijn kraam te passen. De
Clos Nouveau 2015 van domaine du Bel Air was voor mij dé wijn die over het hoofd werd gezien. Had wat tijd nodig om open te komen. Maar deze cabernet franc speelde toch op een zeer hoog niveau: aards, leafy, chocolade maar ook mineraal. Dikke wijn die blijkbaar moeilijk te vinden is. Ik kende 't niet maar was wel raak.
De Capana 2016 was een monstertje waar de
Rampolla 2009 inderdaad een stuk beter op zijn plooi zat maar met nog marge.
Screaming eagle had onze goeie ouwe John 2 volle dagen in karaf laten zitten. Maar niets oxidatie. Eén van de summum cabernet wijnen in Napa, zoniet dé. Cabernet in zijn puurheid, zo zacht en evenwichtig en lang tegelijk. Maar ik weet wel niet of de Amerikaanse stijl van wijnen me 100% ligt. Het is allemaal iets rijper, meer afgevijld, iets minder met een hoek af. Dat is waarschijnlijk net dat wat vele mensen zoeken, maar ik ben opgegroeid met cool climate Bordeaux (amongst others)... if you know what I mean.
De
Allary Haut Brion 2010 krijgt 90,5 punten op CT. Huh? Vreemd want toch een dikke Pessac. Het verhaal erachter is ook wel cool. Zou 's tof zijn om dit naast de echte Haut Brion te plaatsen (hint hint ;-)
De
Pétrus 1969. Naar 't schijnt is '69 een matig jaar. Vreemd want deze is nog in volle glorie. Niets tertiair. Misschien is de kracht van Petrus in matige jaren niet de ultieme complexiteit, maar wel de ongelooflijke elegantie. Allé, op basis van 1 Petrus is dat misschien niet te beoordelen. Daarvoor zouden we nog 's de test met een Petrus uit een groot jaar moeten overdoen (hint hint ;-)
De
Flaccianello 2006 had last van stroefheid. Komt niet meer goed vrees ik.
De
Evangile 1998 was voor mij misschien wel de rode van de avond, alhoewel de volgende ook wel imponeerde. Deze had iets 'onaf': unresolved tannins staat te lezen bij de voorlaatste TN op CT. Ze waren aanwezig maar niet storend voor mij. Maar wel een lengte en puurheid om 'u' tegen te zeggen.
De laatste was de
La Mouline 2011 van Guigal. Iedereen aan tafel zei: te jong. Ja, ok maar so what. In tegenstelling tot een aantal andere jonge wijnen had deze niets storends. Wat ingehouden power, dat wel. Maar de klasse was toch al goed zichtbaar. Groots en volledig in mijne rayon. Met de volgende zou ik wel efkes wachten :-)
Eh voila, de notities zijn iets langer uitgevallen. Niet alles is beschreven maar van een aantal zaken laat mijn geheugen me in de steek. Top proeverij met ditto ontvangst.
” te posten…
