Blijkbaar was er nog geen aparte topic voor dit zuipclubje.
De verslagen zijn her en der over het forum verspreid.
Bij deze dus, De Pinot Entente.
Gisteren mochten we bij Oli aanschuiven.
Het werd een heerlijke ontdekkingstocht.
(23-10-2023 08:59 AM)vinejo schreef: [ -> ]Blijkbaar was er nog geen aparte topic voor dit zuipclubje.
De verslagen zijn her en der over het forum verspreid.
Bij deze dus, De Pinot Entente.
Gisteren mochten we bij Oli aanschuiven.
Het werd een heerlijke ontdekkingstocht.
WOTN was de Rodenbach?
We mochten dus aanschuiven in DPCity. Als kindjes aan de vooravond van Sinterklaas.
Als bubbeldummies zijn we meestal niet énorm enthousiast er een schuimwijn in het glas komt, maar op bezoek bij Oli weten we dat hij ons alweer eens zal verrassen met een nieuwe belletjesrevelatie die ons telkens weer doet overwegen om dan toch eens wat schuimend genot in huis te halen.
Bij de
Langham Corallion, overwegend chardonnay, waren de enthousiaste kreten alweer niet van de lucht. Een bijzonder complex aroma met citrus, chalky appeltjes, gerookte toetsen, later ook peer. Mooie fijne sparkling in de mond, maar ook heel vineus.
Jawel, men maakt in Engeland absolute topChamp…eh..topSparklingwines!
Bij de eerste witte hadden we meteen hetzelfde gevoel: Wow, dit is speciaal. In eerste instantie konden we het bedwelmend geheel aan aroma s niet thuisbrengen, maar na enige tijd meenden we naar de afdronk toe chardonnay of chenin waar te nemen. En ja, één van de uitgesproken geuren was hars, typische geur voor chenin.
Dit moet een grote wijn zijn, zei iemand..
Toch niet…
Clos Rougeard?
Close but no sigar!
rijmde Oli gevat.
Het bleek familie van de Foucaults,
Domaine du Collier 2017. Amai zeg, WAW.
De Meursault
Les Caillerets 2014 van Boussey haalde dat hoge niveau niet. Licht oxidatief in de neus, de mond was mooi maar toch een beetje oude stijl. Niet slecht hoor, maar nogal monolithisch na de prachtige Saumur. Beetje Conner die aan het woord komt na eh..na… (vul zelf een politieker in die creatief, origineel, complex, diepzinnig uit de hoek komt)
De volgende witte was wél van het kaliber van de eerste.
Maar dat is voor een andere keer.
Of wie weet een andere verslaggever
De volgende witte kon mee met de Collier. Florale neus met ook wit steenfruit, zelfs wat chalky en amandel. Jo riep abrikoos, dit was inderdaad de hint. Maar het was allemaal zo elegant en fris. In de mond is zelfs 'crispy', ik haalde er blind geen viognier uit. Fantastische lengte en dito mondgevoel. Grote wijn! André Perret doet het weer, dit keer met zijn Chéry 2016.
De laatste witte was precies al een oud beestje. Rijpe appeltjes in de neus maar ook citrus, gedroogd fruit en chalky. De mond toont zich jonger en lijkt volledig a point:
Redelijk krachtige chardonnay, veel materie, met opnieuw het chalky gevoel. Lang & complex. Perfect op dronk. Zijn Grand Cru status waardig, deze Delarche Corton Charlemagne 2012
De eerste rode wordt een instapper zou je denken. Toch niet, daar houdt onze birthdayboy zich niet mee bezig. Henri Magnien - Gevrey 1er Cru Les Cazetiers 2015
Vers gesneden fruit, zeer puur, balancerend tussen rood & zwart fruit. Ook wel een zekere kruidigheid, die ons op 't verkeerde been zette qua streek. Maar in die jongere jaren zijn de wijnen een stukje rijper.
In de mond enorm elegant, rijk fruit zonder te warm of alcoholisch te worden. Een koele Des Tours, werd geopperd. Gekonfijt fruit, ultra-rijpe frambozen, krijtachtige mineralen. Energieke wijn, die al toegankelijk is maar voor mij nog een paar jaar kan gebruiken om 'layers' toe te voegen.
Dominio do Bibei Lacima Ribeira Sacra
Samenstelling: Mencia 68%, Brancellao 22%, Mouraton 5%, Souson 5%.
Heerlijk complexe neus, specerijen (die doen denken aan kruidnagel, eucalyptus, munt, lavendel), viooltjes en zwarte kers . Zeer koel. In de mond veel structuur, gedragen door zowel zeer aanwezige zuren als tannines. Weer iets geweldigs uit Galicië!
Haha, estafetteverslaggeving!
Ik ga dus verder met de
A Centenaria 2017, van Antonio Madeira. Deze wijngaard van 120-jarige stokken ligt aan de voet van de Serra da Estrela, een gebergte in het binnenland van Portugal. Er was een link let de vorige wijn, namelijk het feit dat ook hier Mencia de hoofdrol speelde, dan wel onder de naam Jaen. Het fruit is iets rijper, bosfruit, maar in de mond wel leer materie dan de Lacima, die strakker was. De A Centenaria had een zeer mooi evenwicht in de mond, waardoor hij voor mij over de Lacima ging, alhoewel de Lacima het pleit misschien zal winnen op langere termijn. Nu trouwens laatste restje in het glas en ik vind hem eigenlijk beter geworden. Zeer ingetogen en klassevol nu. Van het beste dat er in Portugal te vinden is, denk ik dan.
Dan kwam de lieftallige Chiara Condello, met
Le Lucciole 2016. Wie denkt dat ze alleen topsangiovese maken in Toscane, think again. Ook in Emilia Romagna maken ze fantastische Sangiovese. Zalige neus, met Bourgondisch putje en vers rood fruit. Enorme spanning in de mond. Fijne tannines. Zinderende wijn. Ik was ook blij van Vince dit type Sangiovese te kunnen laten proeven. Ja, ook dit soort fijne, eigenzinnige wijnen worden hier gemaakt.
En dan kwam nog een Sangiovese! Maar deze keer de “real stuff” uit
Brunello, de Conti Costanti 2015. Bij openen ‘s ochtends was ik kwaad op Wvd, die al enkele keren gezegd had dat deze wijn nu al op dronk was. Pop and pour was dat allerminst zo. Weinig charme, scherpe tannines. En kijk, een halve dag later dan toch een transformatie ondergaan. Klassevolle neus, verfijnd, complex. En in de mond bijzonder evenwichtig. De tannines mooi verweven, zacht geworden. Maar ook nog veel potentieel. Ik heb een boontje voor Chiara, maar eerlijk is eerlijk. Deze Brunello ging er nog over. Dat geldt ook voor de prijs helaas. Alhoewel sommigen wellicht zullen zeggen dat dit nog een koopje is
Daarna kwam nog Sake en Rodenbach bij de schelle van de zeuge. Umami bij het gesmolten vet of zuren om het vettige te counteren. Het was een ervaring die heftige reacties opriep. Maar daarvoor geef ik de fakkel door aan Vince. Of kunnen we Tienne nog eens verleiden om iets te schrijven
(23-10-2023 10:55 PM)Olivier schreef: [ -> ]Haha, estafetteverslaggeving!
En dan kwam nog een Sangiovese! Maar deze keer de “real stuff” uit Brunello, de Conti Costanti 2015. Bij openen ‘s ochtends was ik kwaad op Wvd, die al enkele keren gezegd had dat deze wijn nu al op dronk was. Pop and pour was dat allerminst zo. Weinig charme, scherpe tannines. En kijk, een halve dag later dan toch een transformatie ondergaan. Klassevolle neus, verfijnd, complex. En in de mond bijzonder evenwichtig. De tannines mooi verweven, zacht geworden. Maar ook nog veel potentieel. Ik heb een boontje voor Chiara, maar eerlijk is eerlijk. Deze Brunello ging er nog over. Dat geldt ook voor de prijs helaas. Alhoewel sommigen wellicht zullen zeggen dat dit nog een koopje is
Oei, had ik gezegd dat Costanti Brunello 2015 al op dronk is....
Gewoonlijk vind ik dat je er na een jaar of 10 pas moet aan beginnen, maar proeven kan al eerder natuurlijk. Een klant had me onlangs nog gerapporteerd dat die mooi werd, maar die man decanteert dubbel een paar uur op voorhand. Deze wijnen hebben dat ook echt nodig vind ik. Vorige week een Rosso 2017 van het huis en die was ook mooi, maar ook daar was het restje het bestje.
Kijk eens aan, teamwerk in de verslaglegging. Leuk om te lezen! En opzeker een goed avondje.
Le Lucciole klinkt heel interessant moet ik zeggen
Wat een prachtnamiddag!
We kregen het beste ingeschonken uit Oli's schattenjacht.
In wit van zeer fris elegant en fijn (de Langham en Collier).
Naar rijker. De Meursault had het iets moeilijker na vorig prachtduo.
Dan weer on track met de Chery.
De Charlemagne was na een kleine zuurstofkuur het orgelpunt in wit.
Ik was onmiddellijk weg van de Gevrey. Zalige wijn.
Prachtig en iets gebalder vervolg met de Ribeira Sacra.
De Dao, de Emilia Romagna en de Brunello: allen prachtpresterende wijnen uit Oli's klassewijnen. Enkel de Brunello sloot zich na een tiental seconden nog af.
Oli schotelde ons nog een lekkere aansterkende maaltijd voor.
De sake op zich was niet mijn ding.
Merci Olivier!
ziehier mijn belangrijkste memo flarden
Langham; had dit domein bestaan tijdens het leven van Churchill dan had hij het niet over het kanaal moeten gaan zoeken, ik dacht aan top biodynamische stijl zoals Larmandier Bernier (Vertus)
Collier; geef deze halsketting maar kado aan je vrouw, je zal er dan zelf ook veel plezier aan hebben! Ik herinner me de anijstoets (venkel), het onrijpe witte fruit (peer), het evenwichtige elegante mondgevoel met een enorme lengte. Ik wou de witte Collier al zo lang eens proeven en deze loste de verwachtingen volledig in. Het kon na de eerste 2 wijnen al niet meer stuk voor mij.
Chérie 2016, wat een verfijnde viognier ! ik plaatste hem in de top van St Joseph of zelfs St Péray dus dacht aan Marsanne/Rousanne. Perret doet het altijd; constant en topniveau.
Corton Charlemagne Delarche, wat evolutie maar dat licht tertiaire ging er wel uit, subtiele fumétoets, lang geleden dat ik nog eens zo'n Charlemagne patser dronk. De status van 2012 als groot jaar (bij sommige wijnbouwers) wordt hier wel bevestigd.
Gevrey les Cazetiers 2015, een jaartal dat we eigenlijk totaal nog niet (mogen) kennen. Tja, wederom absoluut top wegens de sterke combinatie van rijpheid en frisheid, maar we herkenden het niet als pinot noir. Charles werkt als een bezeten perfectionist en brengt het domein nu al op een hoger niveau dan zijn grootvader (zijn vader bracht het domein 2 decennia in winterslaap...), en hij is nog maar een dertiger.
de Mencia's uit Portugal en Spanje konden mij wederom bekoren, maar ik was niet verrast van de klasse van de Menciadruif. Ik ben weliswaar een Italofiel, maar op wijnvlak hel ik eigenlijk iets meer over naar Spanje. Vandaar dat Olivier mij met 2 bourgondische Sangioveses compleet verraste. De Costanti (Brunello) overtrof wel de Condello (Emiglia Romagna). Deze wijnen hebben een spanning en finesse die ik eerder verwacht in Noord-Italië.
Zuiver geproefd deed de saké sommigen kokhalzen. Ik zou hem zelfs niet kunnen beschrijven (behalve dan 'umami'). Mariage parfait bij het gelakte buikspek.
Ik wil geen reset. Ik wil een rewind. (...)
Merci aan de estafettelopers
Haha, de sake riep inderdaad felle reacties uit. Ik had ook niet gezegd wat het was op voorhand. Maar bij het eten ging dit eigenlijk wel nog goed. Beter dan de Rodenbach zelfs. Maar het zal geen re-buy worden, vrees ik.
(25-10-2023 07:30 AM)Olivier schreef: [ -> ]Merci aan de estafettelopers
Haha, de sake riep inderdaad felle reacties uit. Ik had ook niet gezegd wat het was op voorhand. Maar bij het eten ging dit eigenlijk wel nog goed. Beter dan de Rodenbach zelfs. Maar het zal geen re-buy worden, vrees ik.
Blij dat ik dit eens heb mogen proeven!
Maar idd, ik zit nu niet meteen te wachten op een volgende keer.
(Sorry Kupers, ik weet dat je meeleest
)
Pinot Entente met Tienne, Vince, Oli, Fre en schrijver dezes.
*
Capreoles Axiome
De (nieuwe) telg van Cédric Lecareux- een chardonnay uit Regnie.
Heel zuivere wijn, behoorlijk fruitig, balans. Wat een krak, die Cedric.
Dan de
Estate en de
Mate Vineyard 2022 van
Kumeu River.
Men zat, zoals verwacht en gehoopt, in de Beaune streek, met premier en Grand Cru kreetjes.
Quote van een Bourgognefreak (die aan topBeaune dacht) vóór het onthullen van de de etiketten: “Tja, wat moet je dáar naast zetten..?
Wel, dít dus hé ;-)
La Valigia, 2013 de 70% Nebbiolo uit Bramaterra, was mooi, maar moest het afleggen tegen een sublieme cabernet franc van Sylvain Dittieres, de
Porte St Jean Cormiers 2013. Bourgondisch en groot.
Volgende duo was eerst de
Brauneberger Klostergarden ** 2014van Molitor, een premier cru in Bourgogne rood méer dan waardig. De
Crozes van Chapoutier (Varroniers 2014) was de perfecte overgang naar de Bordeaux duo s. (Fraicheur van Bourgogne, materie van Bordeaux).
Grand Pontet 2015 deed het behoorlijk goed naast grote naam
L If. Deze laatste onderscheidde zich vooral in de mond, met toch wel een nog harmonieuzer en complexer geheel. Allebei way to young natuurlijk, ik bezondigde me aan de klassieke beginnersfout- Open geen grote Bordeaux tussen 4 en 15 jaar oud…
Volgende duo was nét 15 jaar oud en éigenlijk óok nog te jong. Dit stelde ik vast toen het restje
Pensees de Lafleur 2008 zich op de dérde dag (!) schitterend toonde. Want op dag 1 deed
Petit Village van hetzelfde top Pomeroljaar het eigenlijk minstens even goed.
Na de lazalmje (haha) dronken we als verfrissing dan maar nóg een Challenger voor grote witte Bourgogne:
McHenry Hohnen, de naam bekt verschrikkelijk, de wijn gelukkig veel beter. De
Calgardup Brook 2022 kon iedereen enorm bekoren.
Et voila, wéer wat vitamientjes opgedaan om de grauwe tijden aan te kunnen.
Blij dat die Kumeu River het waar maakt. Zelf ook wat van liggen.
Nu nog betaalbaar.
Kumeu is inderdaad mooi, ook 2 cuvées van gehad.
Jo: Die Varroniers hoe schat je die in qua leeftijd etc? Ik heb de 2013 liggen en lonkt zo vaak naar me. Heb het nog niet aangedurfd wegens schrik te jong...
(12-12-2023 02:17 PM)Dc schreef: [ -> ]Kumeu is inderdaad mooi, ook 2 cuvées van gehad.
Jo: Die Varroniers hoe schat je die in qua leeftijd etc? Ik heb de 2013 liggen en lonkt zo vaak naar me. Heb het nog niet aangedurfd wegens schrik te jong...
De 2013 is nog beter dan de 2014 naar mijn gevoel.
Is heerlijk om nu te drinken maar kan zéker nog >5 jaar mee.
Karakter zal wel veranderen (ik denk ten koste van de fraicheur).
enkele impressies van een prachtige avond:
- de Caprioles deed me met z'n biodynamisch toetsje en peer wat denken aan chardonnay uit de Jura - een villages niveau, zeer mooi. Overtreft p/kw villages wijnen uit de CdBeaune.
- de Kumeu estate en Mate plaatste ik effectief rond Pernand in resp. 1 cru en grand cru wegens de rokerige toets, zeer fijnzinnig. Zalig. Een ontdekking. Alhoewel, de grootsheid van Australië of Nieuw-Zeeland is intussen al vaak genoeg bewezen.
- Jo kent mijn zwak voor Noord Piëmonte, Bramaterra was mooi, van het niveau van een villages in de Loire, geen cru, daarvoor waren de tannines niet fijn genoeg, licht rustieke wijn, kon het niet afleggen tegen de volgende grootheid
- de Porte St Jean maakte me zelfs wat emotioneel, dàt zoek ik in de Loire: lichtvoetig, elegant, nobel, subtiele houtondersteuning,... iemand opperde volledig terecht 'niveau van Clos Rougeard' en we kwamen toch wel uit bij de schoonzoon van Charlie zeker!
- de L'IF kwam nét dat ietsje completer en evenwichtiger uit de hoek dan de Grand Pontet. Benieuwd om die 2 binnen 10 jaar opnieuw naast elkaar te proeven (hint naar de gastheer...)
- De Pensées de Lafleur die als wijn op zich bijzonder mooi is, moest het onderspit delven tegen een grand Petit Village die ons opviel door z'n rijpheid.
't wordt nu toch wazig om nog iets te herinneren. Met de fiets spuw ik minder, merk ik.
(12-12-2023 10:02 AM)vinejo schreef: [ -> ]Pinot Entente met Tienne, Vince, Oli, Fre en schrijver dezes.
*Capreoles Axiome
De (nieuwe) telg van Cédric Lecareux- een chardonnay uit Regnie.
Heel zuivere wijn, behoorlijk fruitig, balans. Wat een krak, die Cedric.
Dan de Estate en de Mate Vineyard 2022 van Kumeu River.
Men zat, zoals verwacht en gehoopt, in de Beaune streek, met premier en Grand Cru kreetjes.
Quote van een Bourgognefreak (die aan topBeaune dacht) vóór het onthullen van de de etiketten: “Tja, wat moet je dáar naast zetten..?
Wel, dít dus hé ;-)
La Valigia, 2013 de 70% Nebbiolo uit Bramaterra, was mooi, maar moest het afleggen tegen een sublieme cabernet franc van Sylvain Dittieres, de Porte St Jean Cormiers 2013. Bourgondisch en groot.
Volgende duo was eerst de Brauneberger Klostergarden ** 2014van Molitor, een premier cru in Bourgogne rood méer dan waardig. De Crozes van Chapoutier (Varroniers 2014) was de perfecte overgang naar de Bordeaux duo s. (Fraicheur van Bourgogne, materie van Bordeaux).
Grand Pontet 2015 deed het behoorlijk goed naast grote naam L If. Deze laatste onderscheidde zich vooral in de mond, met toch wel een nog harmonieuzer en complexer geheel. Allebei way to young natuurlijk, ik bezondigde me aan de klassieke beginnersfout- Open geen grote Bordeaux tussen 4 en 15 jaar oud…
Volgende duo was nét 15 jaar oud en éigenlijk óok nog te jong. Dit stelde ik vast toen het restje Pensees de Lafleur 2008 zich op de dérde dag (!) schitterend toonde. Want op dag 1 deed Petit Village van hetzelfde top Pomeroljaar het eigenlijk minstens even goed.
Na de lazalmje (haha) dronken we als verfrissing dan maar nóg een Challenger voor grote witte Bourgogne:McHenry Hohnen, de naam bekt verschrikkelijk, de wijn gelukkig veel beter. De Calgardup Brook 2022 kon iedereen enorm bekoren.
Et voila, wéer wat vitamientjes opgedaan om de grauwe tijden aan te kunnen.
Drukke week, maar dan toch even tijd gevonden om wat impressies te delen van alweer een zalige avond.
Alle wijnen al beschreven hier, dus ik pik er wat favorieten uit.
WOTN zonder enige twijfel de Cormiers 2013 van Porte St Jean. Topcabernet gewoon. Mocht je ze altijd zo in het glas kunnen krijgen, dan leg je alleen nog maar dit in je kelder. Allez… bijna alleen maar dit.
Het Nieuw-Zeelandse duo Chardonnays was ook indrukwekkend. Bij de eerste had ik sowieso een Bourgognegevoel. Bij de Mate Vineyard twijfelde ik. Er was iets in deze wijn die me herinnerde aan de stijl van de Clos des Pierres van Two Rivers, puur, fijn en Bourgondisch maar in de houtlagering dan toch nog net iets anders. Zeer fijne kennismaking met Kumeu River!
Ook de Australische Chardonnay van McHenry Hohnen was van hetzelfde allooi, fijn, elegant, groots. Zet je vooroordelen over nieuwe wereld maar aan de kant, denk ik dan. Als ze dit kunnen…
Zeer leuk om blind eens een pinot noir van Molitor in het glas te krijgen. Bij de hele eerste snif, dacht ik aan Duitsland, maar dat ging toch vrij snel weg. Heel evenwichtige, knappe wijn. Molitor doet het weer!
Dan een reeks mooie Bordeaux, met de beste L’If die ik al heb mogen drinken, maar de coup de coeur was toch wel voor de Petit Village. Perfect à point, fluwelen mondgevoel, gelaagd en complex. Wow.
Bedankt nogmaals, Jo!
