Crissante Alessandria

[wvd]

Vorige dinsdag was ik uitgenodigd om, in bijzijn van Alberto Crissante, het huidige gamma van dit kleine domein in La Morra te proeven. Ik was een beetje argwanend, want ik had jaren geleden hun wijnen geproefd op Vinitaly en dat was niet zo mijn stijl: donkere, stevige wijnen met straffe structuur. Alberto vertelde dat, sinds hij aan het roer kwam, er een ommekeer is in de filosofie. Hij zoekt niet per sé concentratie en kracht, maar eerder fijnesse en relatief snelle drinkbaarheid.
We begonnen met zijn jongste Dolcetto uit 2023..... en ik was verkocht!! Ik hou namelijk helemaal niet van die druif. Akkoord, sommige Dolcetto's hebben een open, fruitig boeket, maar alles loopt dan (voor mij) totaal fout in de mond: donkere, harde tannines met bittere afdronk, brr. Recent proefde ik de nieuwste Dolcetto van Massolino en, eerlijk, dat was een mooie wijn en zonder twijfel de beste die ik ooit dronk. Blijkt dat ze daar een systeem hebben om tot 70% van de pitjes, die bij Dolcetto amper rijpen en dus bitters meebrengen, tijdens de gisting te verwijderen. Ik vond dat een mooie wijn, maar voelde me niet dadelijk geneigd om die aan te schaffen. Deze van Crissante was voor mij gewoonweg schitterend. Alberto zei dat hij ook met pitjes verwijderen had geëxperimenteerd, maar hij vond het niet afdoende. Zijn huidige werkwijze is om de maceratie zeer kort te houden, maximum 5 dagen contact en daarna vloeit de wijn af om verder te gisten als een witte. En die hoed van pellen en pitjes wordt dan nog amper geperst: amper 0,3kg, een beetje zoals de Pinot Noir in Champagne. Het resultaat was fabuleus: zeer, zeer geurige, heerlijk fruitige wijn met een grote mate van drinkbaarheid. Er is tannine, maar o zo zacht en in niets vergelijkbeaar met andere Dolcetto's die ik al dronk. Dan de Barbera in vergelijkbare stijl, donkerder en wat voller wel. Mijn voorkeur ging toch naar de Dolcetto hier. Tja, en de Barolo's waren in de stijl: na enige tijd aan de lucht waren het alle vier heerlijke Barolo's met elk hun eigen stijl. De wijnen zijn zeer intens, maar ondanks de jonge leeftijd geven ze toch al plezier. We begonnen met de "classico", de blend van wijngaarden in La Morra. Dan de drie cru's: Galina, Capalot en Monvigliero. Ik vond de Galina van een totaal ander profiel dan quasi alles wat ik uit de regio al proefde. Ik zei dat, als ik die blind kreeg, ik wellicht niet aan Nebbiolo zou denken en al zeker niet aan Barolo. Blijkt een wat afwijkend terroir te zijn met meer zand in de bode op een ondergrond van witte kalksteen, wat een erg minerale wijn geeft. Eerlijk, die deed me meer aan Bourgogne denken, maar toch weer anders. Capalot is de klassiekste van de drie, een bijna stereotiepe La Morra Barolo, Monvigliero is dan nog romiger, zachter met meer florale tonen. Dit is een topdomein, zonder meer!